24 aug.Preddvor-Gorenja Vas (via Lublijana)

24 aug. Preddvor-Gorenja Vas (over Lublijana) 80 km. (ik noem het: pretvoor10)
Blauwe lucht! Dat was toch wel de grootste verrassing van het opstaan! We waren goed uitgerust na gisteren 2x over de dag te hebben geslapen. Het was nodig kennelijk. No problem, het regende de hele dag pijpestelen, dus we hebben een goede dag gekozen voor onze rust. Toen we vertrokken was het humeur dus boven pijl, we genoten weer vol energie van de prachtige tocht door het Sloveense platteland (nouja, plat...) Corine zei me vooral op de vele kerktorentjes te letten. Die staan idd. elke paar km. wel in een dorpje of gehuchtje, de mensen zijn hier erg gelovig. Ook kleine gebedstorentjes met Maria of Christusfiguren, of soms met hele voorstellingen van de kruisiging erin verbeeld in houten beelden die nogal fel beschilderd zijn met sevres-blauw en verschillende roden en gelen. We rijden een boerenpaadje in, waar een waak-ezel staat te balken dat er indringers bij het terrein komen, en de eigenaar loopt gauw naar hem toe waarna hij stil wordt en zijn appeltje die hij van hem krijgt gretig in ontvangst neemt. Daarna is hij ook vriendelijk tegen ons. De man kletst wat tegen ons, maar het enige wat we hem kunnen vragen is wat : Tot ziens of dahag is: Hij zei iets onverstaanbaars, wat we onmogelijk konden onthouden, en toen hield hij het maar op: "adio" . Ja, dat kunnen we. Dank je wel is ghoala (koala met een zachte gh) en in het Tsjechisch: dzjkoei (ofwel: tsja,koeien). Zo leer je nog eens wat. Je weet nooit waar het goed voor is.
In Kranj (welk plaatsje ons een beetje tegenviel, omdat het wel aangeprezen stond) dronken we koffie op een leuk terras bover de rivier. We vroegen de eigenaar of er een andere weg was naar Lublijana, en die stuurde zijn vrouw die een andere route adviseerde buiten ons boekje, wat veel leuker was om Lublijana aan te doen. Geen heen en weertje dus, maar een driehoek, waarmee we een stuk weg, die door de Geijselaers (al wederom) afgeraden was wegens opbrekingen, konden vermijden.
Lublijana is een heel oude stad, uit de middeleeuwen al en de oudste van Slovenie. In juli en aug. was er een festival, waardoor de hele stad in feeststemming verkeerde, met veel, heel veel toeristen (vooral Sloveense) en de mooiigheid van de stad een beetje verstopt zat achter de vele parasols van kramen en terrassen waar de duizenden mensen tussendoor krioelden. Ik heb wat gefotografeerd op wat rustiger momenten, en we aten een werkelijk héérlijk ijsje van Vigo, een soort ijstent á la Nespresso. Toen hielden we het al weer voor gezien; ik denk dat Corine en ik allebei een beetje allergisch zijn voor mensenmassa's... geef ons de vrijheid van het buitenfietsen maar. Maar een beetje cultuur snuiven is ook belangrijk, maar dan niet tussen de festivalmensenmassa's. We maakten onze driehoek compleet door een eindje terug te fietsen en toen linksaf te slaan naar Kopje Soda, ofwel: Skofja Loka (die namen!!). Dát was een aardig plaatsje! Het woei er alleen behoorlijk, en we zagen om ons heen boven de ring bergen die ons omgaf donkere tot zwarte wolken samen trekken. Letterlijk trokken ze samen, het gat blauw in het midden (boven ons hoofd) werd steeds nauwer, en hoe verder we kwamen (langs een vervelend drukke weg) hoe meer we de dreiging voelden en ja hoor, het was prijs. Snel de regenjas en overschoenen aan, en zo gauw mogelijk een cafe in; de dorpjes waren er genoeg. Een cola en een radler verder (mijn favoriet van de vakantie) werd het allengs droger, en gingen we verder. We hadden niet veel zin meer, hoewel het landschap schitterend is! Een hotel verleidde ons, en dat was niet misgegokt: splinternieuw, gelegen aan een nu woeste beek, met balkon op onze kamer die in de natuur en op de beek kijkt, hier zouden we wel een weekje kunnen doorbrengen. Daarbij kan de eigenaresse voortreffelijk koken, en gaf ze ons veel aanwijzingen voor wat hier te fietsen valt. We waren bijna zover dat we wilden bijboeken, maar het avontuur trekt, en we willen hier wel rondfietsen, maar verder, verder, verder. De kust is nog anderhalve dag fietsten, en we hebben er nog 5, maar het is hier mooi en onbekend, en onze ontdekkingshonger vraagt steeds meer.....De lucht is inmiddels geheel opengetrokken. Ze hebben hier beren..Een is er geschoten door de schoonvader van de eigenaresse van het hotel, 2 jaar geleden. We gaan op berenjacht! Op de fiets.
Ja Rob, het is niets zonder de fiets.