20 aug. St.Michael - Obdach

20 aug. St.Michael-Obdach, 40 km.
Tja, het vervolg... Deze dag kan toch niet meer stuk! We hadden juist besloten dat vandaag onze echte rustdag zou zijn, behalve dat we Corine's fiets op een of andere manier weer aan de praat zouden moeten krijgen. De sfeer in het hotel was zo goed, het was gezellig, en we wilden daar ondanks de prijs nog best een nachtje blijven.
We lagen dus om half 9 's morgens nog in bed, en wat schetst onze verbazing: we worden gewekt door een klop op onze deur: "er staan 2 mensen buiten die uw verhaal gelezen hebben en die willen helpen!" Pardon?? Wie anders dan de Geijselaers, onze vrienden uit Maastricht! Zij had vannacht niet goed geslapen, en was ons blog gaan lezen, en las van onze pech. Zij sliepen die nacht ook in St. Michael, en hadden 's-avonds in ons Gasthaus gegeten. Hun onderkomen heette: Café Desperado (!) , dat was meer een onderkomen voor ons geweest! Maar ze voelden dus duidelijk aan hoe desperaat wij moesten zijn, en, zoals echte fietsers betaamt, had hij, Jules alles bij zich om een fiets te repareren. Een kettingpons had hij dus zo bij de hand, en ze kwamen ons helpen. Wat onwijs aardig! Maar terwijl hij daarmee bezig was, zag hij dat een radertje, waarmee de motor aangedreven wordt loszat, en dat dat ws. de oorzaak van ons probleem was. Daar kon hij natuurlijk ook niks mee, en het had geen zin om de ketting te maken als dat radertje niet vastzat! Echt geweldig hoe deze fietsers dat voor mede fietsers doen, dat heb je alleen op een fietsroute waar het geen kalverstraat is, maar waar je de weinige fietsers (en zeker hollanders) die je tegenkomt wil helpen waar je kunt. Geweldig! Dat waren onze eerste engeltjes op onze dag. Geijselaers, bedankt!! Wij zullen onze medefietsers ook helpen als het in ons vermogen ligt!
De mevrouw van het hotel, een jonge actieve onderneemster, die de keuken ook nog deed, vond tijd om ons naar de mechaniker van het hotel te brengen, die daar alle technische klusjes deed. "hij kan echt alles" was haar devies, en wij waren enigszins sceptisch, omdat wij met Jules (heer Geijselaer) tot de conclusie gekomen waren, dat het radje van Flyer vervangen moest worden, of i.i.g. een Flyeronderdeel weer vastgezet moest worden. Dat zou zo'n dorpsmecanicien toch niet lukken? Maar het was zo vriendelijk aangeboden, wij gingen met fiets en al met haar mee, straatje af straatje op en kwamen achter een huis, waar een oude baas kwam kijken wat er aan de hand was. Hij bekeek de zaak, en ging naar binnen om wat tooltjes te halen, en kwam met een ringetje en een nippeltje en weet ik wat terug en in no time had hij het radertje op zijn plaats vastgemaakt, en de ketting gerepareerd! Engel nr. twee!! Eigenlijk engel nr. drie, want de mevrouw van het hotel was toch óók een engel om tijd voor ons vrij te maken! Helaas voor haar, wilden we toch wel verder, omdat het toch wel raadzaam was, een fietsenmaker van Flyer te bezoeken, omdat de ketting wel slap was, en de Dorfsmechaniker het blad van de trapas wel erg versleten vond, en niet vertrouwde. Volgens hem moest de ketting en het grote tandwiel worden vervangen.
Onze spullen gepakt, en op weg. Eerst aarzelend, toen met meer vertrouwen, de ketting hield en ondanks wat enge kraakgeluiden kon Corine er de helling mee op fietsen. Na 30 km.vrij veel op en neer gefiets (wat word je je daar dan bewust van!) kwamen we in het dorp Knittelfeld, waar een Flyerdealer zat volgens de Flyer-website. De winkel was tot half 3 wegens lunch gesloten (jaja) en na onze eigen lunch in een cafe daarnaast, togen wij met de fiets erheen. Tja, daar had de fietsenmaker al gauw gezien dat er een groot probleem lag: Het voorblad moest vervangen worden, en dat is een onderdeel dat in het beste geval van een groothandel in Noord Oostenrijk moest komen, en in het slechtste geval uit Zwitserland. Levertijd: 3-5 dagen minstens! Vakantie: tabé! Verder fietsen was geen optie, de ketting alleen vervangen ook niet, want dat zou niet passen. Vandaag of morgen zou de ketting steeds meer gaan flippen en het tandwiel steeds harder afslijten. Pfoeh, we moesten even wennen aan het idee. Tot een andere vent uit de winkel ineens met een tandwiel kwam, en zei: zou deze niet passen? En ja hoor, na veel schietgebedjes onzerzijds paste het als een bus, de ketting werd vervangen, en de achterbladen ook allemaal, want nieuwe wijn in oude zakken, dat ging 'm niet worden. De reparatie kostte tijd, maar daar ging het niet om. De fiets werd gemaakt, en wij deden vreugde sprongen in de winkel. Iedereen in de winkel leefde mee! Engeltjes nr. 4 waren op onze schouders gesprongen!
We reden om kw. voor 4 weg uit Knittelfeld, en de hele dag was het droog geweest maar toen begon het natuurlijk te druppen. Niet erg gelukkig, dus huppekee, we zijn stoere hollandse dames en we wijken niet voor een buitje, toch? Het werd ook weer droog, maar de grijze lucht werd donker en weer lichter, het begon wat te regenen, maar ach....tot we in een plensbui terecht gekomen waren, waar de honden geen brood van lustten. Ik floot op mijn vingers naar Corine, die voor me er uit fietste met haar mooie nieuwe onderdelen (die haar vleugels gaven) dat ik ging schuilen. Er waren daar overal houtzagerijen, en andere bedrijven, die grote loodsen hadden,met enorme dakoverstekken, waaronder ik schoot, en Corine een eindje verderop ook. Ik stond daar nog niet uit te druipen, of de eigenaresse kwam tevoorschijn, en ik vroeg of ik daar even mocht schuilen: geen probleem. Ze vroeg wat we aan het fietsen waren, en ik vertelde waar we vandaan kwamen en waar we heen gingen. Ach, dass war doch etwas! Haar man kwam er ook aan, en ze vertelde in onverstaanbaar Oostenrijks wat we deden. Haar man vroeg of zij ons niet een lift konden geven naar het volgende dorp, om te slapen, dan konden we de fietsen de volgende dag wel ophalen. Dat leek mij niet zo'n goed idee, maar Corine stond 100 m. verderop onder een ander afdak en ik probeerde haar met grote armgebaren te bereiken om haar hierheen te laten komen. Het vrachtverkeer stormde langs ons in de striemende regen en Corine begreep mijn gebaren niet. Ondertussen stond de man mijn fiets op te meten om te kijken of het misschien in zijn aanhanger paste. Hij had zo zijn twijfels, en ik voelde me bezwaard. Maar daar kwam Corine ineens door de plensregen aangefietst wat ik toch allemaal stond te ritselen. Zij zei onmiddellijk, (na enige introductie): als u ons een lift zou willen geven: Graag!!. Daarmee was het pleit beslecht, en hoe het ook zou komen, die fietsen zouden in de aanhanger gaan, al moesten we onze voorwielen ervoor afhalen. Zo gezegd zo gedaan.
Onze 5e engelen op die dag. Mevrouw reed de aanhanger naar achteren, de fietsen erin (ging best) en de bagage erbij. Inmiddels..... droog. Nou ja, tijdelijk gelukkig! Ze bracht ons 4 km. verderop naar Obdach, waar we in een verrukkelijke tent zitten, in een balzaal van een kamer! De bedden staan een meter uit elkaar en meten 130 cm. breed! Alles weer gewassen, wijzelf en onze natte kleren, een heerlijk diner, en een kop koffie na. Wat wil je nog meer?? Morgen graag droog. Maar of we zoveel nog kunnen vragen.....?