10 aug Melnic-Praag

10 aug. Melnic- Praag
Vanmorgen lekker vroeg uit de veren, Melnic uit, naar het zuiden. We volgen voor het eerst niet meer de Elbe maar de Moldau, naar Praag. Het landschap is tamelijk tot helemaal plat geworden, i.i.g. de route, niet erg uitdagend. Maar mooi. We moeten de Moldau volgens de kaart oversteken, met een veer, maar die kunnen we eerst niet vinden. Ergens naast een huis in het platteland gaat een klein tamelijk onbegaanbaar pad met keien en watersleuven naar beneden. Ik zie tussen de bosjes door, dat aan de overkant van de rivier een fietser staat. Daar moet dat veer zijn! We ploeterden voorzichtig naar beneden en de veerman legde juist aan. Haha! de fiets van de fietser die overgezet was, werd uit de bark gehaald, en op de kant gezet. De bark (meer was het niet) zat met een kabel vast aan een andere kabel die over de rivier gespannen was. De bark had een groot houten roer, en een zogenaamd zwaard, die de man aan de ene kant of aan de andere kant kon zetten. Het roer zette hij vast met een touw, en de stroom van de Moldau zorgde dat de boot in beweging kwam. Geen motor, geen elektriciteit, niks, alleen de kracht van het stromende water zelf. Onze loodzware fietsen werden met bagage en al in het scheepje getild, hij maakte de bark van de kant los, en Los ging es. In no time waren we over, op een oever met een zogenaamd weggetje met keien en modder, soms wat asfalt, maar dat zijn we langzamerhand wel gewend.
We reden een half uurtje door, tot ik een heel raar kunstwerk zag: onder een viaduct was een vangrail die zich splitste om de staander van het midden te behoeden voor aanrijden. Kennelijk bleek dat nodig: een auto stond niet gedeukt tégen de vangrail, maar stond bovenop de vangrail, die zich verbreedde naar het viaduct toe. Alle vier de wielen boven het asfalt, en niet zo'n beetje! Ik wilde net stoppen om een foto te maken van dit vreemde fenomeen, tot ik 3 beteuterde jongens aan de andere kant van de weg onder het viaduct zag zitten. Ik vroeg verbouwereerd of die auto van hen was, het was zo'n vreemd gezicht! Waren ze dronken, waren ze gewond, wat was er gebeurd? Konden we helpen? Een beetje uit piëteit voor die jongens die de schrik van hun leven moeten hebben gehad, heb ik het niet gefotografeerd. Dat vond ik een beetje niet kunnen eigenlijk. Maar zot was het wel.
We fietsten verder door velden en dalen, langs een prachtig paleis van een of andere prins, en langs een paadje dat aan de ene kant een afgrond in de rivier had en aan de andere kant prachtig uitgesleten witte rotsen. We aten een ijsje bij een tentje waar 3 puppy's van 7 weken aan de kant van de weg lagen (bij de eigenaar, de ijscoman, die ze liever kwijt dan rijk was, we konden er een gratis meenemen, en ze waren natuurlijk scháttig. Helaas kan dat dan weer niet. Anders, Sam had je er echt een vriendje bij gehad...
En dan Praag in. Met de trauma's uit 2006 nog in het achterhoofd dat Praag onfietsbaar is, is weer juist gebleken. Net als toen kwamen we met de fiets, ondanks kaarten en gps, uit op onneembare obstakels, zoals ineens naar de snelweg geleid worden, niet over tramrails kunnen (dat is héél wat anders dan in Amsterdam, het zijn ware treinspoortrajecten met vangrails en hekken waar je niet over mag.) Doodlopende stukken en opbrekingen, waar zelfs Tomtom geen raad mee weet. Uiteindelijk, na toch wat irritatie in de hitte van de dag en de discussies die ontstonden, vonden we het adres dat we 's middags besproken hadden. Een mooi kelderappartement, met keuken zelfs, waar we natuurlijk geen gebruik van maken. Met de bus en de metro naar het centrum om te eten en te kijken; wat een stad! Ik ga daar niet over uitweiden, dat vergt teveel tijd. De metro, dat is een onderaards mollenstelsel waar ze in Parijs nog een puntje aan kunnen zuigen, alleen je loopt je te pletter om over te stappen, dus lux met de taxi 's avonds laat naar huis.