25 aug. Gorenja Vas-Predjama

25 aug. Gorenja Vas-Pedjama. 60 km.
Het was jammer om van ons hotel afscheid te nemen, het lag zo leuk aan die wilde beek, het gebied was prachtig, en het eten voortreffelijk (voor wat we gewend waren zeker!). De mevrouw Claudia was bizonder aardig en liet ons veel fietsmogelijkheden zien. Maar toch... zij zou de volgende dag niet koken wegens een vrije dag, en we wilden eigenlijk ook verder! Ze liet zien dat haar schoonvader een beer had geschoten in de omgeving. Ik geloof dat hij jachtopziener was, als ze dat daar hebben. Ik werd wel heel nieuwsgierig naar het woeste wilde woud, de wildernis die hier nog onaangetast is in veel gebieden. We zouden er vandaag dwars doorheen fietsen, mits we van de autowegen af zouden gaan.
We zochten zelf in Ziri aangekomen via de gebruikelijke weg of wij met onze gps-systemen niet leukere kleinere weggetjes konden vinden. We hebben het geweten... Ik wist wel een weggetje, mijn nieuwe systeem op Iphone berekende het keurig. Je hoefde de oranje lijn maar te volgen! Peace of cake, toch? We zwaaiden overmoedig naar de opa en oma die bij een huis zaten en ons ongelovig aankeken toen we hun kleine steile weggetje omhoogklauterden. Ons is niets te gek! leve de ebike! Maar de helling bleef maar doorgaan, zeker 15%, het was echt afzien, en het asfalt, tja, daar was de laatste jaren niet veel meer aan gedaan. Maar ik verdomde het om opa en oma te zien lachen, van : zie je wel, dat kan helemaal niet!! dus we zetten door. Het bos werd wilder, de weg slechter, steiler als dat al kon, en wij trapten tegen beter weten in. Hoewel overigens mijn gps al had aangegeven dat we een afslagje gemist hadden... hoe dom kan je zijn. Het bos voorbij, werd het uitzicht schitterend! Dat hadden we dan toch maar! Vergezichten aan alle kanten, en een klein gehuchtje boven op de berg. Dachten we. Maar verder ging het. Ineens kwam de route weer bij ons weggetje, hehe, gelukkig. Wéér ging het steil, maar nu naar beneden. Daarna weer naar boven. Potverdrie, we waren weer van het lijntje op de gps af. Corine had al veel electra verspeeld, dat krijg je dan, en vertrouwde het niet meer. Zij vond een weggetje die ons spoedig bij de gewone weg zou brengen. Klaar met het avontuur! Basta. Ok, ik volgde mokkend, maar zag wel in dat dit een beetje heilloos was. Er volgde een pad, dat spoedig zijn asfalt opgaf, en uitmondde in een grof gravelpad, waar alleen tractors en jeeps kunnen rijden. Ook dat was beeeeldschoon. Dat wel. Romantische schapen, zelfs een groepje romantische ezels met jong vonden het wel gezellig dat er eindelijk een levende ziel langskwam, en we gaven ze de broodnodige aandacht (en oud brood van gisteren.) Maar het pad werd tamelijk onbegaanbaar. Ik vond het wel grappig eigenlijk, en Corine ook, want zij had het tenslotte uitgezocht. Dat maakt alles makkelijker. We konden niet meer fietsen, de loodzware fietsen met bagage slipten en gleden tegen het grind, ook aan de hand waren ze haast niet te houden. Proberend op de pedalen te staan was geen optie meer. Teruggaan al helemaal niet. We moesten door. Vallend en opstaand bereikten we na ongeveer 2 km. de gewone weg. We hadden kramp in onze handen van het remmen van de fiets. Mijn schouders deden pijn om de fiets in banen te leiden. De benen waren moe van het remmen van het lijf. We zegen neer bij het eerste het beste plekje waar we konden zitten, om uit te rusten en meteen maar wat te eten en drinken. We hadden het beter niet kunnen doen, maar wat was ik blij dat we het wel hadden gedaan! Het was zo prachtig, en we hadden zoveel meer het gevoel in de bergen te zijn dan langs een weg waar auto's rijden. Fietspaden zijn hier niet zoveel. En als je het toch doet.... tja, dan zijn de bergen wel een uitdaging zullen we maar zeggen.
We volgden Benjaminse maar verder weer.De goede man heeft niet voor niks een boekje geschreven. En ja hoor, hij leidde ons van de autoweg af, naar een alleraardigst weggetje, door de velden en bossen, waar we ons welverdiende hangmoment konden hebben. Het weer, (nog niet vermeld) liet ons vandaag weer eens niet in de steeK!!!
We kwamen weer op de weg en dat was best een mooie route, de pas op. Tenminste, wij noemden het een pas, het was kilometers naar boven, en niet gering. Benjaminse vond het op een gegeven moment bijna boven mooi geweest, en stuurde ons een onverhard pad in. Dit vertrouwden wij blindelings, en dat was een goede keus, want het was een prachtige weg, 8 kilometers lang door het oerbos van een stukje Slovenie. Hier zouden we de beer wel eens tegen kunnen komen!!...... ik speurde naar afgekrabde bomen, naar ruige vacht, naar opengesperde berenmuil, .. maar helaas, hij verstopte zich goed, hoewel we dachten dat we hem verscheidene malen hoorden. (grapje). Wel zag Corine een hert wegspringen de diepte in die naast de weg was, de bomen die kriskras over diepe ravijnen en steile hellingen verspreid lagen met de wortelplakkaten zielig de lucht in priemend. De bomen waren meestal compleet om,maar vaak ook afgeknapt, als luciferhoutjes. Het moet een barre vreemde winter zijn geweest. Ongelofelijk. Een zwarte specht met zijn duidelijk te ontwaren rode petje vloog voor me weg. De rotsen waren soms bizar van formatie, geenszins Alpien (maar dat is het hier dan ook niet) en spierwit. De zon zorgde voor prachtige lichtstralen door het prachtige woeste bos, en de blauwe lucht maakte het kleurenpalet compleet. Schitterend. Eindelijk was het eind van het pad (ik gaf de Geijselaers gelijk dat ze dit niet durfden na een dag plensregen, want makkelijk was het soms niet, maar wij hadden ervaring met het vorige pad: erger kon het niet zijn! en was het ook niet.) Weer in de bewoonde wereld zaten we vlak bij de plek waar we het zgn. roversnest zouden kunnen bezoeken. Het was inmiddels half 5, ook tijd voor een onderkomen. Maar dat was er niet, althans niet daar, dus na vragen werden we naar het roversnest verwezen: wat we toen zagen was het afdalen waard: Een burcht tegen de rots gebouwd, met grotten die er op uitkomen, en ... een hotelletje dat plaats voor ons heeft! Ze hadden zelfs eten voor ons, en een lekkere radler en cola. We slapen hier en morgen zien we het fort met zonsopgang.