18 aug.Grossraming-Admont
Blijf op de hoogte en volg Heleen en Corine
18 Augustus 2014 | Oostenrijk, Admont
18 aug. Grossraming-Admont door Nat.Park Gesaüse 80 km
De Ennstalradweg gaat nog steeds door. We stonden weer op met knalblauwe lucht, en het routeboekje voorspelde voor dit stuk van de route dat dat het mooiste was van de hele tocht. Dat zou wel eens waar kunnen zijn.... Langs de Enns vervolgde het fietspad ( dat eigenlijk een kleine landweg is, waar af en toe bestemmingsverkeer rijdt, maar als dat anderhalve auto en een tractor is geweest is dat veel. Na veel ge-op en ge-neer, en dus best veel energie verbruikt te hebben kwamen we bij een romantisch bruggetje over de kraakheldere beek die in de Enns uitkwam. Een watermolen, veel forellen die je in het water zag zwemmen, een bankje in de zon en een bron die heerlijk zoet water gaf. Een plaatje van een romantisch schilderijtje waar je week van wordt. Daar kwamen onze Maastrichtse vrienden aan gezwoegd met 4 tassen en zonder trapondersteuning. Ze hijgden ons voorbij met een niet zo gemeende groet.
Een eind verder moesten we over een weg aan de overkant van de rivier, de berg op, waar het verkeer langs denderde. Zwaar verkeer, motorrijders, en scherp rijdende personenauto's. We moesten even wennen aan het gedender, maar de natuur maakte veel goed. Het dal werd smaller, de bergen steiler, de rivier woester, de lucht blauwer, en we waren o zo blij dat we ons hulpje hadden met het stijgen van de weg. Het bord Natuurpark Gesaüse ging aan ons voorbij, en de dichtbij- en vergezichten werden steeds spectaculairder. Het heet hier ook wel de Kalkalpen, veel kalk zagen we niet, maar het onderscheidt zich wel van de zoete groene tondeuse-geschoren weiden die het landschap tot dan toe gepresenteerd had. Want dat is waar wij Oostenrijk voor hielden: kortgeschoren, groen en netjes, weinig ruige natuur, alles in bedwang gehouden. Hier was het anders: ruige rotswanden stegen langs ons op, honderden meters hoog, en steil recht de lucht in. Allemaal lichtgrijze granietblokken zó dichtbij, dat je ze met een fototoestel niet kon weergeven. We genoten met volle teugen. Dát geeft ons beiden niet meer een oh en ah-gevoel, maar een (zonder te sentimenteel te worden) geluksgevoel. Immens. We vonden na lang zoeken een paar bomen waar we de hangmatten eindelijk weer eens een keer konden uithangen, zonder in afgronden of in een beek te donderen, en dat is in dit soort landschap nog knap lastig. Maar wat een plekje! We moesten er even voor zoeken, maar dan heb je ook wat.
Nadat we lekker ontspannen waren ging het weer verder. We wilden Admont bereiken en deze dag, die zo mooi was, moesten we benutten om het mooiste gedeelte van onze reis te zien. Helaas weer langs de autoweg, dat is toch jammer, maar waar tunnels in de rots waren gemaakt voor het verkeer, hadden ze de oude weg gelaten en gebruikt om ons fietsers over te laten gaan, met twee voordelen: niet door die vreselijke en koude tunnels, een mooie route en de rust van even geen auto's. Het laatste stuk van de route vandaag ging weer over fietspaden waar het dal weer breder werd, en waar weer ruimte was voor fietspaden. Onmiddellijk veranderde de sfeer ook weer in het lieflijke aangedweilde waar we Oostenrijk voor vinden staan. Een kamer gevonden in een hotelletje midden in Admont, en Corine zat nog niet verfrist en verschoond aan een tafeltje op het terras of wie kwam daar? Onze vriend de Maastrichtenaar. Zijn vrouw was kennelijk te uitgeteld, die was er niet en hij vertelde dat zij eigenlijk niet van deze fantastische dag hadden kunnen genieten (hoewel ze ons toch met half spottende blik op onze e-bikes hadden beoordeeld). Tja. Ach ja. Wij wel.
Dit hotelletje heeft een geïmproviseerde slaapkamer op zolder vrij, die best gaat. Maar we aten ook op het terras van het hotel, en zo slecht hebben we het nog niet gehad. Mijn zalm was een driehoekige visstick in zo'n frituurcrust, de boontjes uit een potje, de mais uit een potje en melige (ik den verse)smakeloze aardappels die uit elkaar vielen . Een blaadje sla en een schijfje tomaat was het enige gezonde en verse aan de maaltijd. Corine had een koteletje die weliswaar vers was, maar te gaar gebakken en frietjes uit de diepvries met paprikapoeder. Het is niet te geloven. Het kost dan ook geen drol. Mijn darmen zullen nog even geduld moeten hebben met vezels en vitaminen. Morgen is er weer een dag.
De Ennstalradweg gaat nog steeds door. We stonden weer op met knalblauwe lucht, en het routeboekje voorspelde voor dit stuk van de route dat dat het mooiste was van de hele tocht. Dat zou wel eens waar kunnen zijn.... Langs de Enns vervolgde het fietspad ( dat eigenlijk een kleine landweg is, waar af en toe bestemmingsverkeer rijdt, maar als dat anderhalve auto en een tractor is geweest is dat veel. Na veel ge-op en ge-neer, en dus best veel energie verbruikt te hebben kwamen we bij een romantisch bruggetje over de kraakheldere beek die in de Enns uitkwam. Een watermolen, veel forellen die je in het water zag zwemmen, een bankje in de zon en een bron die heerlijk zoet water gaf. Een plaatje van een romantisch schilderijtje waar je week van wordt. Daar kwamen onze Maastrichtse vrienden aan gezwoegd met 4 tassen en zonder trapondersteuning. Ze hijgden ons voorbij met een niet zo gemeende groet.
Een eind verder moesten we over een weg aan de overkant van de rivier, de berg op, waar het verkeer langs denderde. Zwaar verkeer, motorrijders, en scherp rijdende personenauto's. We moesten even wennen aan het gedender, maar de natuur maakte veel goed. Het dal werd smaller, de bergen steiler, de rivier woester, de lucht blauwer, en we waren o zo blij dat we ons hulpje hadden met het stijgen van de weg. Het bord Natuurpark Gesaüse ging aan ons voorbij, en de dichtbij- en vergezichten werden steeds spectaculairder. Het heet hier ook wel de Kalkalpen, veel kalk zagen we niet, maar het onderscheidt zich wel van de zoete groene tondeuse-geschoren weiden die het landschap tot dan toe gepresenteerd had. Want dat is waar wij Oostenrijk voor hielden: kortgeschoren, groen en netjes, weinig ruige natuur, alles in bedwang gehouden. Hier was het anders: ruige rotswanden stegen langs ons op, honderden meters hoog, en steil recht de lucht in. Allemaal lichtgrijze granietblokken zó dichtbij, dat je ze met een fototoestel niet kon weergeven. We genoten met volle teugen. Dát geeft ons beiden niet meer een oh en ah-gevoel, maar een (zonder te sentimenteel te worden) geluksgevoel. Immens. We vonden na lang zoeken een paar bomen waar we de hangmatten eindelijk weer eens een keer konden uithangen, zonder in afgronden of in een beek te donderen, en dat is in dit soort landschap nog knap lastig. Maar wat een plekje! We moesten er even voor zoeken, maar dan heb je ook wat.
Nadat we lekker ontspannen waren ging het weer verder. We wilden Admont bereiken en deze dag, die zo mooi was, moesten we benutten om het mooiste gedeelte van onze reis te zien. Helaas weer langs de autoweg, dat is toch jammer, maar waar tunnels in de rots waren gemaakt voor het verkeer, hadden ze de oude weg gelaten en gebruikt om ons fietsers over te laten gaan, met twee voordelen: niet door die vreselijke en koude tunnels, een mooie route en de rust van even geen auto's. Het laatste stuk van de route vandaag ging weer over fietspaden waar het dal weer breder werd, en waar weer ruimte was voor fietspaden. Onmiddellijk veranderde de sfeer ook weer in het lieflijke aangedweilde waar we Oostenrijk voor vinden staan. Een kamer gevonden in een hotelletje midden in Admont, en Corine zat nog niet verfrist en verschoond aan een tafeltje op het terras of wie kwam daar? Onze vriend de Maastrichtenaar. Zijn vrouw was kennelijk te uitgeteld, die was er niet en hij vertelde dat zij eigenlijk niet van deze fantastische dag hadden kunnen genieten (hoewel ze ons toch met half spottende blik op onze e-bikes hadden beoordeeld). Tja. Ach ja. Wij wel.
Dit hotelletje heeft een geïmproviseerde slaapkamer op zolder vrij, die best gaat. Maar we aten ook op het terras van het hotel, en zo slecht hebben we het nog niet gehad. Mijn zalm was een driehoekige visstick in zo'n frituurcrust, de boontjes uit een potje, de mais uit een potje en melige (ik den verse)smakeloze aardappels die uit elkaar vielen . Een blaadje sla en een schijfje tomaat was het enige gezonde en verse aan de maaltijd. Corine had een koteletje die weliswaar vers was, maar te gaar gebakken en frietjes uit de diepvries met paprikapoeder. Het is niet te geloven. Het kost dan ook geen drol. Mijn darmen zullen nog even geduld moeten hebben met vezels en vitaminen. Morgen is er weer een dag.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
