12 aug.Pruhonice-SedlecPrcice

12 aug. Sedlec Prcice
In het hotelletje waar we vannacht sliepen in Pruhonice waren we alleen in de nacht, met nog één enge vent die er ook sliep. Het verdere personeel zou pas om 10 u 's morgens weer komen. Wij kregen een sleutelbos voor de deur, de hoteldeur, de achterdeur, en het grote hek en als we weggingen moesten wede sleutels in het zilverkleurige bakje deponeren. Een ontbijt stond in een koelkastje op de gang. Met 2 flesjes sap, die had ik de juffrouw er zelf in zien zetten.
's Morgens stond het ontbijt er inderdaad in, echter nog 1 flesje(gejat door de enge vent!!). Beetje schamel zonder thee of koffie, maar samen gedeeld. Het restaurant was gesloten, we aten het op het "terras" op. Het weer was opgeknapt! Ik zocht de sleutels, om het hek open te maken, maar kon nergens de bos vinden... Na lang zoeken vroeg ik aan de schoonmaakster of zij de poort open kon maken en dat kon ze. De sleutels bleven zoek, dus ook niet in het bakje gestopt zoals afgesproken. Het moest ergens zijn, maar waar? (ook gejat natuurlijk door die enge vent)
Vervelend, maar waar. Wij fietsten weg, met fris maar prachtig weer, en dat bleef het de hele dag. Het landschap is nu doorlopend heuvelachtig, bos en akkers wisselen elkaar af, wilde weides met bloemen en reeën, meertjes, en weinig verkeer. Fietspaden zijn hier niet, we rijden op autoluwe weggetjes, en zien geen of per dag 1 stel vakantiefietsers die de heuvels zwoegend bedwingen (of gaan lopen tegen de heuvel op, het kan knap steil zijn) Wat zijn wij blij met onze e-bikes, we spannen ons best erg in, maar we kunnen het allemaal, en doen het dan ook. Een houten reet krijgen we wel, net zoals de non-e-bikers, en we kregen ernstig zin in koffie. Wat voor gelegenheid schetst onze verbazing: in the middle of nowhere een bouwsel, zó extreem van vorm, in het Tsjechische platteland, had ik nou nog nooit verwacht. Het was zo weard, we stapten af, en bekeken het van een paar kanten, en zagen dat het het clubhuis van een hele sjieke golf was. Het geheel hoorde bij een kasteel. Ik moest C. echt overhalen om in onze bezwete fietskleding daar naar binnen te gaan om koffie te drinken. We deden het toch, en binnen was het al even bizonder als buiten. De architect bleek een ode te hebben gemaakt aan Gaudi, en Hundertwasser, maar dan zonder de kleuren.We keken onze ogen uit en de koffie smaakte (uitzonderlijk in dit land) uitstekend! Een simpel appeltaartje was er niet bij, maar ze maakten een soort prachtig toetje voor ons met chocola en aardbeien. Ahum. Wat een leuke verrassing!
Verder ging het weer. We moesten trappen! We wilden in Tabor komen, en dat was een lange rit. Maar de heuvels eisen hun tol en de maag wilde na een paar uurtjes ook wel wat.
Bij de zoveelste ree en het zoveelste vennetje reden we een zijpad in, met grove steenslag, en ... plof! Corine had een lekke achterband. Het vennetje bleek een smerig ruikend stinkven te zijn, hangbomen (voor de hangmatten)waren er niet en ons hoofd stond daar ook even niet naar. Boterham naar binnen gepropt en aan de slag. C. wist hoe een band van een achterwiel te plakken, maar het ging niet zoals ze wilde want het rotpompje kon de lege band niet oppompen. Wat nu? We hadden in 12 jaar fietsen nooit een lekke band gehad, dus word je slordig in het nemen van maatregelen tegen what-if. Nou ja, 1 keer naar Rome, en toen konden we hem niet plakken bij 35 graden. Ok, dom die slordigheid.Slecht pompje, geen reserveband. Wat nu?
Corine oppert te lopen met fiets zonder bagage naar het eerstvolgende dorp. Het goede aan dit incident was, dat toen we de tassen eraf haalden om te reorganiseren, ik de sleutels van het vorige slaapadres bovenop mijn fietstas vond! Morgen opsturen dus.
Zij vertrekt vast en ik neem haar tassen vóór op de fiets, haar fouragetas achter op mijn rugzak, en ga proberen naar de weg te fietsen. De grote tassen schuiven al ras van de voordragers, ik moet het anders doen. Tassen gewisseld, nog een poging. Ik hoor honden blaffen, en kan daarmee C. traceren. Ze is al een eind op weg. Dan gaat de telefoon. Neem ik normaal gesproken niet op maar nu toch wel even. C. zegt dat ze bij het eerste huis van het dorp is, en dat daar een man woont die nederlands spreekt!! Ik fiets zwaar bepakt naar het huis met de honden en het hek zoeft open. Corine is haar fietsband aan het oppompen, maar geen effekt. Er zitten 2 grote gaten in. De man moet zijn zoon naar de bus brengen in een dorp 12 km. verderop, en kan het wiel meenemen naar een fietsenmaker als het eraf kan. Dat is niet zo gemakkelijk bij een e-bike. C. prutst wat af, en op een gegeven moment heeft ze i.i.g. de binnenband eraf en eruit (vraag me niet hoe!) Als de man zijn zoon gaat wegbrengen krijgen wij koffie van zijn vrouw, met zelfgemaakte taart, die haar doopceel bij ons licht, met wrange naargeestige verhalen van de loop van haar leven met deze man. Wij vonden haar verzuurd, en de man nogal aardig, i.i.g. was hij onze held! Misschien dat zij daarom zuur was: naar andere vrouwen slooft hij zich uit, maar ik sloof voor hem....
Na een uur kwam hij terug met binnenband, en in no-time legt C. de band erom, en installeert het achterwiel weer. Misschien niet helemaal juist, maar ze kan fietsen, en we gaan zo gauw mogelijk, na het ongelukkige stel hartelijk bedankt te hebben, verder naar een dorp, waar ze de fiets even kunnen nakijken. Wat een mazzel!
Bij C. liep het toch niet zo goed als we hoopten: de versnelling werkte niet goed meer, en dat is knap vervelend in dit heuvelachtige gebied. Na 15 km. heuvel-op-heuvel-af, waar C. niet vrolijk van werd, kwam er een stadje met een fietsenwinkel. Op goed geluk ging ze naar binnen om het probleem te vertellen, en de fietsenmaker kwam meteen een kijkje nemen. Hij keek zijn ogen uit naar onze fietsen, zoiets had hij nog noooit gezien, maar je moest niet tegen hem praten, want hij had gouden handjes maar een andere taal spreken kon hij niet. We lieten hem zijn gang gaan, en hij werd steeds enthousiaster en moest en zou alles in orde krijgen (de versnellingen werkten nl. niet meer na de operatie van C)(C. ging even de winkel in, en kwam terug met een verhaal over goede fietsbrillen (die we niet hebben). Ze waren wel duur, maar voor onze begrippen viel het wel mee. Toen de man klaar was met zijn klus, en zelfs mijn fiets helemaal had nagesteld en mijn verhaal over onze tocht aangehoord had, dat we helemaal Europa doorfietsten werd hij steeds enthousiaster en ongeloviger en toen hij hoorde dat C. 2 fietsbrillen wilde kopen, ging hij helemaal door het lint. Hij wilde geen, of € 1,- rekenen voor de reparatie, waar hij wel een uur aan gewerkt had, en we kregen enorme korting op de brillen, want hij schaamde zich voor de prijs. Daar ging C. niet mee akkoord! De onderhandeling over de prijs was voor ons om hem omhoog te krijgen en voor hem om hem laag te maken! Komisch. Hij sprong heen en weer, en kwam buiten helemaal buiten zichzelf, omdat hij 2 dure brillen had verkocht. Eindelijk hadden ze een prijs gemaakt, en werden we uitgezwaaid door een dolblije fietsenmaker en zijn vriendin! En wij... we waren dolblij met de fietsbeurten en de brillen! Iedereen gelukkig.
Een prachtige tocht volgde weer. Helaas had het hele akkefietje nogal wat tijd gekost, en de mensen eten hier vroeg. Om half 7 vonden we een pension waar nog een kamer was op de zolderverdieping wegens een partij, en we eten nu in een cafe-achtige kroeg waar de sigarettenrook en bierwalm om je heen hangt. Ook dat kan hier.