9 aug. Brna-Theresienstadt-Melnic
Zo'n vette bek als het diner van gisteren was, zo gezond het ontbijt van onze kabouter en vrouw. Het huis bleek een oude boerderij te zijn wat wij vanuit de tuin van de bejaarde buurman, die ons er heen had gedirigeerd, niet hadden kunnen zien. De eigenaar was een kleine kabouter, met witte lange baard en lang wit haar, dat hij vanochtend helaas in een paardestaart had gebonden. De vrouw was niet onknap en heel zenuwachtig, omdat ze geen Duits sprak, geen woord, en het ons zo veel mogelijk naar de zin probeerde te maken. Vanochtend ontbeten we met een bord vol: gebakken ei, tomaat, komkommer, ham, en kaas, zelfgemaakte jam en heerlijke honing. Thee en koffie. De verdieping waar wij sliepen hadden ze al zo'n beetje opgeknapt, jammer, want heel smakeloos gemaakt met lelijke meubels van de kringloop, de oude "troep"weg, die juist zo leuk was geweest. Zo kan je met handen en voeten en een enkel woord toch veel van elkaar te weten komen en een soort conversatie hebben. Haar zoon woonde in Amerika, en wij hadden verteld (met handen-en-voetentaal) dat we in Cambodja hadden gefietst en daar ook de taal niet spraken maar ons konden redden.
Hartelijk afscheid en verder ging het weer. Eerst naar Theresienstadt, iets waar we al voor de vakantie hadden besloten naar toe te gaan. Het was snoeiheet, en we beseften toen we zeiden:" eerst even iets eten hoor, en ook iets drinken, het zal er wel warm zijn en anders worden we flauw" hoe wrang dat op die plek klonk. Dat konden die gevangenen ook niet zeggen tegen de duitsers die ze uit hun huizen sleurden en ze op transport stelden. Nadat ik het dagboek van Folmer gelezen heb uit het Kamp Amersfoort, waar mijn vader ook gezeten heeft, kon ik me bij al die ruimtes iets voorstellen, en kwam het harder binnen dan het anders misschien had gedaan. Vooral het besef, wat hij ook beschrijft als hij even met een commando buiten het kamp iets mag gaan halen, dat het gewone leven buiten die muren en prikkeldraad gewoon doorgaat, en dat die mensen geen benul hebben van wat er zich binnen de muren van het kamp afspeelt. Bizar en afschuwelijk.
Het was indrukwekkend, eigenlijk te weltfremd voor woorden. Er is al zoveel over geschreven, dat ik het hier bij laat. Woorden schieten te kort. Vreemd gevoel om daar te lopen....
Het weer is nog steeds erg warm en prachtig! We fietsten hierna dus verder langs de Elbe weer, richting Praag. Het landschap is weer vlakker geworden, minder interessant, maar we pezen even door. Praag is net te ver om te halen, dus maken we een overnachting in Melnick, wat mooi moet zijn, en dan Praag, omdat na Praag 80 km. geen slaapplaats schijnt te zijn. Nu effe hangen en relaxen.
Langs de Elbe was een fietspad dat na prachtig geplaveid te zijn geweest ineens overging in kapot asfalt, gaten, gruis, hoekige stenen, grind, zand en stukjes asfalt, en de loodzware fietsen hobbelden vervaarlijk van de ene kuil en klapten in de andere. Toen we in een plaatsje aankwamen en ik een bocht wilde nemen over kinderhoofdjes, steil naar boven, donderde mijn midden-rugzak van de fiets, waarmee de spin in de spaken kwam, maar ik gelukkig bijna stilstond en de spin niet verder dan één slag om de ketting had gemaakt. Een aardige jongeman hielp me de tas er weer op te sjorren, de fiets op te hijsen, en de spin los en beter vast te maken (ik dacht geheel niet aan het gevaar van aardige jongemannen die je helpen en daarmee je 700 euro's lichter tillen). In dit geval was dat ook niet nodig, maar achteraf dacht ik... een beetje beter opletten zou niet verkeerd zijn.
Melnik, waar we om een uurtje of 6 aankwamen zou de plaats zijn om te slapen. We hadden gehoord dat het een aardig plaatsje was, en er waren nogal wat hotelletjes en pensions, dus dat kwam wel goed. Aangekomen in het stadje boven op een berg zagen we al gauw dat het kermis was. We treffen het weer, het was wijnfeest in het dorp. Mensen vanuit de hele streek komen daar 3 dagen overal wijn proeven. Stalletjes met niet alleen wijn, maar allerlei versnaperingen en frutsels, ballonnen en overal ijsjesetende en wijn-drinkende mensen. Vooral mensen met halfvolle of lege glazen in hun hand liepen kriskras over de moeilijk geplaveide kinderkopjes. Toen we dachten een hotelkamer "even" te boeken, kwamen we bedrogen uit. Alle hotels, pensions, en andere onderkomens bleken bezet door het feest. Een hoteleigenaar hielp ons uit de brand door nog wat rond te bellen, en hij schoot raak in een ongelofelijk onpersoonlijk hotel, waar nog een kamer vrij was. Ach, wij zijn voor het geluk geboren...
Morgen Praag.